مطالعه موردی تأثیر روش گفتار هجایی در درمان لکنت سه کودک دارای سندرم داون

زمینه و هدف: در حدود 59-42% افراد سندرم داون دچار لکنت هستند. اگرچه اختلالات شناختی و زبانی می­تواند در این موضوع مؤثر باشد اما ماهیت اصلی لکنت در آنها نامعلوم است. اطلاعات اندکی از مداخلات لکنت درمانی در سندرم داون موجود می باشد و در این تحقیق سعی شد که اثربخشی روش گفتار هجایی بر روی سه فرد دارای سندرم داون بررسی گردد. روش بررسی: پژوهش حاضر بصورت تک موردی بر روی سه نوجوان دارای سندرم داون مبتلا به لکنت انجام شد. روش گفتار هجایی به همراه راهنمایی­های اشاره­ای بعنوان روش مداخله بکار رفت. در سه مقطع قبل، بلافاصله بعد و سه هفته بعد از مداخله، نمره شدت لکنت و نمره ارزش نوع لکنت محاسبه شد. از آزمون های ناپارامتریک (چند نمونه وابسته) در نرم افزار SPSS-16 جهت آنالیز داده ها استفاده شد. یافته­ها: نمره شدت لکنت بعد از مداخله کاهش یافت اما تفاوت معنادار دیده نشد (060/0=p). نمره ارزش نوع لکنت بعد از مداخله کاهش یافت اما تفاوت معنادار نبود (050/0=p). نتیجه­گیری: روش هجایی به همراه راهنمایی­های اشاره ای توانست بطور غیرمعنادار باعث کاهش شدت و نمره ارزش نوع لکنت در سه نوجوان مبتلا به سندرم داون شود. افراد مورد مطالعه نتوانستند روش درمانی مذکور را نگه داشته و تعمیم دهند.